The last dance

Φεύγω γιατί νοιάζομαι.

Πρέπει να ήταν γυρώ στο 2007 όταν ξεκίνησα να περιεργάζομαι τα «social media». 13 χρόνια είναι πολλά…

Στην αρχή μου φάνηκε μια τεράστια ανακάλυψη! «Τώρα θα μπορώ να βρω όλους τους φίλους απ όλο τον κόσμο που κατά καιρούς πέρασαν απ’ την ζωή μου» ήταν η πρώτη σκέψη. Έτσι και έκανα. Και ήταν ωραία. Μετα αρχίσαν τα διαφορά περίεργα του στυλ, «για να δούμε τι κάνει ο τάδε» «ποιος είναι αυτός που κάνει like σε αυτή». Φτιάσαμε στο σήμερα με χιλιάδες αγνώστους «φίλους» και τις αμέτρητες «άσχετες» πληροφορίες στα μούτρα μας καθημερινά και για πολλές επιχειρήσεις τα «social» έγιναν αναπόσπαστο μέρος της επιχειρησιακής τους δράσης.

Τελικά όμως ποσό πιο πολύ social μας έκαναν τα social? Η αλήθεια είναι πως μας έκαναν το αντίθετο. Όσο και να το παλέψεις αυτή είναι η αλήθεια. Απ τα απλά ως τα πιο σύνθετα.

Ευχόμαστε happy birthday σε εκατοντάδες άγνωστους αλλά σε πόσους το ευχόμαστε πραγματικά? Πόσους θα πάρουμε τηλέφωνο και πόσους θα δούμε από κοντά? Λιγότερους από την προ social εποχή.

Στα τελευταία στάδια έπεισα τον εαυτό μου πως θα βλέπω τα social σαν ένα ημερολόγιο που θα έχω για να κοιτώ πίσω και να βλέπω πως πέρασα την ζωή μου. Πως με αλλάξαν τα social. Το ημερολόγιο ήταν κάποτε ιερό για κάποιους και εγω έπεισα τον εαυτό μου πως είναι σωστό να βγάζω τα εσωσπλαχνα μου έξω προς δημόσια θεά… πόσο λάθος ήμουν.

Πίστεψα επίσης πως μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Να μιλήσω την γλώσσα της «αλήθειας και της λογικής», να βοηθήσω κόσμο να δει τον κόσμο διαφορετικά, να συμφιλιώσω τα πάθη. Απέτυχα και σε αυτό.

Ο κόσμος που ζούμε, καθοδηγείται για πολλούς από τα social και φτάσαμε σε σημείο να είμαστε τόσο διαιρεμένοι όσο ποτέ και αυτό δεν δημιούργει καλύτερες κοινωνίες αλλά χειρότερες. Δεν θα γίνουν ποτέ καλύτερα πράγματα όπως πάμε αλλά χειροτέρα. Και είναι απλό. Τα social έχουν άλλο σκοπό, διαφορετικό. Νοιάζονται μόνο για το πόσο χρόνο θα καταφέρουν να σε κρατήσουν στην οθόνη. Έτσι σχεδιάστηκαν, για να σε κάνουν χρήστη. Κάθε λεπτό που καταναλώνεις social τόσο πιο εμπορεύσιμος είσαι για αυτά. Είμαι το προϊόν τους, με πωλούν καθημερινός και με αλλάζουν σαν άνθρωπο για να γινώ πιο εμπορεύσιμος.

Τα μεγάλα θέματα που μας απασχολούν δεν λύνονται στα social. Μεγαλώνουν, γιατί τα προβλήματα λύνονται με διάλογο. Λύνονται με ανθρώπους που κοιτάζονται στα ματιά και κάνουν διάλογο ειλικρινή, χωρίς να νοιάζονται για τα like και followers. Στα social δεν γίνεται διάλογος. Βρισίδι γίνεται και αρκετός κανιβαλισμός.

Θα γινώ antisocial. Θα εύχομαι χρόνια πολλά σε αυτούς που ξέρω. Θα βρίσκομαι με φίλους στην πραγματική ζωή μόνο, να μιλούμε για τα ωραία και τα μεγάλα. Με κουβέντα όπως κάναμε παλιά. Στα ματιά να κοιταζόμαστε και να ακούμε την φωνή και το συναίσθημα. Θα συνεχίσω να γραφώ για μένα και όχι εδώ.

Σε 3 μέρες δεν θα είμαι πια εδώ. Ίσως ένας social θάνατος να μου δώσει λίγη ζωή παραπάνω.