Τώρα τι θα κάνουμε χωρίς καραντίνα

Και τώρα τι? Τι θα απογίνουμε χωρίς την καραντίνα...

Σε μια στοα με ένα φίλο απ τα παλιά, με μπύρα και καρπούζι βρεθήκαμε μετά από χρόνια να τα λέμε.

Βλέπετε η καραντίνα μας άλλαξε τα φώτα, τους ρυθμούς και συνειρμούς μας. Μας ανάγκασε να βραδυνουμε την σκέψη και μας έδωσε χρόνο να σκεφτούμε πέραν της φρενίτιδας που ζούσαμε πριν.

Στην στοα του τεμπέλη λοιπόν, έτσι λένε το καφενείο, μιλήσαμε για το δημοτικό, φτάσαμε στο σήμερα και προχωρήσαμε στο αυριο. Μας παρακολουθούσε αμίλητη κ με βλέμμα περίεργο η Gaby, η τρίτη της παρέας. Η Gaby λοιπόν είναι μια γλυκιά λευκή labrador που συζεί με τον φίλο απ τα παλιά.

Μας άλλαξε η καραντίνα... μας άλλαξε, μας δίδαξε πολλά, μας έφερε θύμισες απ τα παλιά κ μας αλλαξε τα όνειρα του αυριο.

Τα σπουδαία στην ζωή είναι πολύ παραπάνω απ αυτά που νομίζαμε.

Τα παιδια μας θέλουν χρόνο με μας, μας προτιμάνε απ τις οθόνες και το σχολείο. Μας αγαπούν κ θέλουν να μας ζήσουν. Ας βρούμε παραπάνω χρόνο, ας δώσουμε σε αυτά λίγη αγάπη παραπανω.

Τις ρομαντικές κ επώδυνες κλέφτες ματιές που ανταλαζαμε μετα εγκρίσεων sms, με τους ευάλωτος γονείς μας πίσω απο μισό κλειστές πόρτες κ μάσκες. Κρατήσαμε αποστάσεις για να τους "σώσουμε" κ ήταν δύσκολο αλλά καταλάβαμε ποσο τους αγαπούμε. Τους ευχαριστούμε για ότι έκαναν για μας.

Τους φίλους...νέους κ παλιούς που μπήκαν στα χαρακώματα αναζητώντας κ μη την λογική. Τους φίλους που μας βρίσανε, μας απαξιωσαν, μας στήριξαν κ μας έδειξαν νέους και παλιούς δρόμους. Τους φίλους που σωπασανε κ άλλους που προσπάθησαν να μας σωπασουν. Τους αγαπάμε όλους γιατί μας βοήθησαν να σκεφτούμε κ να επαναπροσδιορισουμε το ειναι μας.

Τους άρχοντες της πολιτείας που μας διαβάζανε τον μικρο πρίγκιπα κ δώσανε την διαχείριση σε άλλους. Τελικά η ψήφος εμπιστοσύνης που δίνουμε στις εκλογές έχει κ αυτή ορια κ παραθυράκια κ ο εκλελεγμενος διοικητής μπορεί να γίνει ανα πάσα στιγμή εντολοδοχος.

Τα media...αχ αυτά τα media... τα είδαμε να πουλάνε τον θάνατο και τον φόβο. Πουλα ο μαυρογεριμος ο φόβος κ ο πονος...πουλα..

Τον καναπέ... ο γλυκός μας καναπές της απραξίας κ της επανάστασης. Το ιδιωτικό μας δικαστήριο, η μικρή μας φυλακή και το μικρό μας κάστρο. Το καταφύγιο της "σωτηρίας" μας.

Καταλάβαμε πως δεν είμαστε όλοι ίσοι κ όμοιοι. Ο δάσκαλος, ο γιατρός, ο νοσοκομος, ο δημόσιος, ο ιδιωτικός ο ελεύθερος, ο πολιορκιμενος. Ο καλλιτέχνης που τον παράτησε η κοινωνία με την πρώτη δυσκολία. Δεν ειμαστε ίσα και ομοια αλλα θα έπρεπε.

Στη στοα του τεμπέλη με τον φίλο απ τα παλιά κ την γλυκια κ περίεργη Gaby πίνοντας μπύρα και τρώγοντας καρπούζι μιλήσαμε σαν άνθρωποι που νοιάζονται για τον άνθρωπο σαν άνθρωπο. Γιατί δεν είμαστε μηχανές που ανοίγουν κ κλείνουν. Ο άνθρωπος αγαπά, πονά, αναζητά κ ποτε δεν πρέπει να παυει να ζει κ να προσπαθεί.

Στην στοα του τεμπέλη κατάλαβα πως είμαι άνθρωπος με τα καλά μου, τα κακά κ ανάποδα μου. Τα αγαπώ γιατί αυτά ειμαι εγώ.

Κι ας τελείωσε η καραντίνα ας μείνουμε ακόμη λίγο να ζούμε εκεί...μας έκανε καλό.

Πάνος Κ