Στην χώρα των ζουλού δεν μιλάνε για "τέχνη"

Μεταξύ πανδημίας, μάσκας και πολεμικών ιαχών στην ανατολική μεσόγειο βρήκαμε το ΜΕΓΑ θέμα να τα επισκιάσει όλα. Ένα ποστ στο Facebook. Και άμεσος έτρεξαν όλοι να βάλουν τα πράγματα στην θέση τους. Υπουργοί, διευθυντάδες, βουλευτές, ιεράρχες μέσα μαζικής αναπαραγωγής «ειδήσεων» και πάει λέγοντας. Ένα ποστ στο Facebook έτσι? Πόσος ξεπεσμός? Ποσό αθκιαση? Ποσό πιο πολλά γελοίοι μπορείτε να γίνεται όλοι. Όλοι όμως πλην του αρχικού ποστ-ιρα.

Λυπάμαι λίγο των χρόνο μου αλλά θα το κάνω. Θα ασχοληθώ με το θέμα γιατί οι προεκτάσεις είναι σοβαρές. Δεν θα σχολιάσω σαν κριτικός τέχνης ούτε σαν συνταγματολόγος. Δεν θα πω αν είναι ωραίοι οι πίνακες ούτε θα τραβήξω γραμμές για το που αρχίζουν και που τελειώνουν τα ανθρωπινά δικαιώματα περί ελευτεριάς της έκφρασης και ο σεβασμός στην θρησκεία. Αν νομίζετε πως αυτά είναι τα προβλήματα κάνετε ΜΕΓΑ λάθος.

Το πρόβλημα είναι κοινωνικό. Ένας λαός ανώριμος, κουτσομπόλης, κακεντρεχής. Ένας λαός ζουλού είμαστε χαμένος στις νοοτροπίες του μεσαίωνα.

Ας δούμε το ιστορικό της ιστορίας σαν ένα παραμύθι ίσως έτσι γίνει πιο αντιληπτό.

Κάποτε σε ένα χωριό, στην μακρινή χώρα των ζουλού, ζούσε ένας μοναχικός δάσκαλος. Κλεισμένος στο σπίτι, χωρίς φίλους. Πρωί σχολείο και απόγευμα σπίτι. Οι συγχωριανοί τον σέβονταν με μια δόση αδιαφορίας. Ήταν μοναχικός. Στο σπίτι τα απογεύματα όμως είχε ένα σκοτεινό μυστικό… του άρεσε να ζωγραφεί τον θεό Ήλιο, τον προστάτη της φυλής. Αλλά δεν τον ζωγράφιζε όπως τους άλλους. Τον έκανε μαύρο με κόκκινα πουά και αντί στον ουρανό τον κρέμαγε στα δέντρα.

Ύβρης! Δεν ήταν πρόβλημα όμως γιατί δεν το ξέρε κάνεις… κάνεις μέχρι που…

Μια κακή μέρα ήρθε στο σπίτι του μοναχικού δασκάλου ένας συχωριανός να τον καλέσει στην μεγάλη γιορτή της φατσοσανίδας. Κτύπησε την πόρτα, άνοιξε ο δάσκαλος και του λέει,

«Αύριο στις 9, κοπίασε. Όλο το χωριό θα είναι γύρω απ’ την φωτιά να πιούμε και να τραγουδήσουμε, είναι μεγάλη γιορτή και ο δάσκαλος πρέπει να είναι εκεί»

Ξαφνιασμένος ο δάσκαλος αποδέχτηκε ενστικτωδώς την πρόσκληση στην γιορτή της φατσοσανιδας.

Έτσι και έγινε. Το επόμενο βραδύ μεταξύ γέλιου και ποτού σηκώθηκε ο αρχηγός της του χωριού και είπε να δώσει το πρόσταγμα για το τελετουργικό.

«Έφτασε η ώρα! Διαλέξετε από 3 συγχωριανούς και κάνετε ομάδες. Θα πηγαίνετε από το σπίτι του ενός στο σπίτι του αλλού ανά ομάδα, όταν τελειώσετε ελάτε πίσω και θα μοιραστείτε με όλους αυτά που είδατε στα σπίτια των συχωριανών σας»

Παράξενο έθιμο θα μου πείτε…

Στην μέθη του ποτού και του γέλιου σκέφτηκε ο δάσκαλος κάπως αφελώς πως έφτασε η ώρα να δουν οι συγχωριανοί του τα «σπουδαία» του έργα. Τι το θέλε όμως… Μόλις αντίκρισαν τον ήλιο μαύρο με κόκκινα πουα κρεμασμένο στα δέντρα οι συγχωριανοί έτρεξαν πανικόβλητοι να το πουν στους άλλους. Έτρεξε και ο δάσκαλος μα ήταν πια αργά.

« Ύβρης, ύβρης» φωνάξαν οι δυο «ο δάσκαλος έχει σπίτι του τον ήλιο μαύρο με κόκκινα πουα κρεμασμένο στο δέντρα!» Έτρεξε όλο το χωριό να πάει να δει. Μπήκαν μεσα στο σπτι και αποσβολώθηκαν! Τι είναι αυτά τα εκτρώματα έλεγε ο ένας στον άλλο.

« Ύβρης, ύβρης» φωνάζαν όλοι μαζί τώρα. «στην πυρά, στην πυρά» αναφώνησε ο αρχιερέας. Ο αρχηγός κοιτούσε αμίλητος… το έθιμο της φατσοσανιδας κάπου πήγε λάθος. Κτύπησε το σκήπτρο του δυο φορές και σώπασε το πλήθος. Σκέφτηκε για 2 λεπτά και είπε με ύφος αυστηρό «Αύριο όλο θα πάει όλο το χωριό στην λίμνη για ψάρεμα, στην συνέχεια θα μαζευτούμε όλοι στην φωτιά και θα κοιτάμε τα άστρα μέχρι το πρωί. Ας ελπίσουμε πως ο θεός μας θα μας στείλει μήνυμα για το τι θα κάνουμε απ’ εδώ και πέρα με το πρώτο φως»

Για μήνες ξενυχτούσε όλο το χωριό τρώγοντας ψαρί το περιμένοντας ένα μήνυμα που τον ουρανό… Δεν ήρθε ποτέ και έζησαν αυτοί καλά και εμείς στο περίπου.

Στο Facebook ο καθένας κάνει ότι θέλει φτάνει να μην παραβιάζει τους κανόνες του FACEBOOK όχι του συντάγματος. Το τι βλέπει ο καθένας είναι προσωπική επιλογή. Η λίστα «φίλων» είναι επιλογή. Το τι κάνω share είναι επιλογή.

Δεν φταίει αυτός που έβαλε ότι έβαλε στο wall του. Φταίει ο κάθε κουτσομπόλης που έκανε share. Φταίνε ακόμα παραπάνω τα ΜΜΕ που προβάλαν τα πόστ σε εμένα και εσένα που δεν θέλαμε να δούμε τι κάνει ο κάθε άσχετος στο wall του.

Το τι κάνει ο καθένας σπίτι του (wall του) είναι δικαίωμα του. Το τι βλέπεις και τι διαβάζεις είναι ΕΠΙΛΟΓΗ.

Δεν φταίει αυτός που ζωγραφίζει ηλίους μαύρους με κόκκινα πουα. Φταίει η κάθε κουτσομπόλα κότα που απέκτησε τάχα θέση για την τέχνη, τον πολιτισμό, την ελευθέρια της έκφρασης και την θρησκεία. Αυτοί που αναπαραγάγουν είναι οι «ένοχοι» όχι τα βιτσιά του καθενός.

Βιτσιά έχουμε όλοι μας πολλά. Αρκετά μη συμβατά με θρησκεία. Μην κρίνετε τον βιτσιόζο κρίνετε τις κότες και την επιδερμική και αργόσχολη μας κοινωνία. Γιατί στην χώρα των ζουλού δεν μιλάνε για τέχνη.