Που σταματούν τα ονειρα κ που ξεκινά η "ζωη"

- Πες μου λοιπόν ποια είναι τα ονειρα της Αμέλιας, τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις? - Θέλω να γίνω χορεύτρια.... πριγκίπισσα, και μετά από λίγη σκεψη συμπλήρωσε, γοργόνα και δασκάλα.

Η Αμέλια είναι η μικρη πενταχρονη μου κόρη. Πάει νηπιαγωγείο οπως όλα τα μωρά και κάνει όνειρα παρόμοια με τα μωρά τουτης της ηλικίας. Ξεκινήσαμε τελευταίος ένα παιχνίδι συνεντεύξεων για να την γνωρίσω και να με γνωρισει...αφού είχαμε περισσό χρονο.

Βλέποντας εκ των υστέρων τα βιντεακια άρχισα να διερωτώμαι ποτε τούτο το μωρό θα πάψει να θέλει να γίνει γοργόνα και γιατί...

Αρεσκει της πολλά η μουσική η θάλασσα και τα λουσα τα ψεύτικα γιατι οι κορώνες οι αληθινές είναι βαριές όταν τις φοράς.

Η Αμελια σε δύο καλοκαίρια θα πάει δημοτικό. Θα μαθει να γράφει να διαβάζει. Θα μπει σε πρόγραμμα, θα φορά στολή. Θα μαθει να ζωγραφίζει νεκρή φύση κ θα παρει φλογερα γιατί η φλογέρα θα είναι η καινούργια μουσική.

Ταυτόχρονα τα όνειρά τα παλια τα μωρουδιστηκα θα αρχίσουν να σβήνουν...

Γιατι...?

Τα ονειρα θα δώσουν την θέση τους σε στόχους, βαθμούς και η φαντασία θα αρχίσει να μικραίνει στα καλούπια της εκπαιδευτικής ρουτίνας. Θα γινει proficient στα ταπλετοειδη (τα ταπλετ σήμερα ειναι για τα μωρά αυτό που λέγαμε εμείς αλάνα).

Γιατί...?

Γιατί έτσι είναι η μοίρα του ανθρώπου... συνήθως. Γιατι αν δεν σπουδάσεις δεν θα βρεις δουλειά και δεν βρεις δουλειά πως θα ζήσεις? Έτσι είναι η μοίρα του ανθρώπου λενε... συνήθως.

Οι μοίρες μας είναι γραμμένες λένε...

Όντος η μοιρα του μωρού μου είναι γραμμένη γιατι την γράφω εγώ ο γονιός απ την μέρα που γεννήθηκε. Την γράφει το σχολειο που ετυχε να πάει. Και λέω ετυχε γιατι τίποτε δεν είναι τυχαίο στην μοίρα...συνήθως.

Ευτυχώς που υπάρχει και αυτη η ανωμαλία του συνήθως. Χωρίς την ανωμαλία αυτή θα ζουσαμε σε έναν κόσμο άχρωμο και άμουσο...κατι σαν ένα βαθύ και ατελείωτο γκρίζο. Η ανωμαλία του συνήθως όμως χρειάζεται φαντασία και τόλμη.

"Θα κάνω αυτό που μου αρέσει γιατί αυτό με κάνει χαρούμενο/η"

Δεν είναι και η πιο εύκολη κουβέντα. Θέλει γονιούς που ακούνε και εμπιστευονται τα μωρά τους. Θελει κοινωνιες ανοικτές και δημοκρατικές... θελει κ σχολεία με λιγότερα καλούπια.

Τι απ όλα αυτά έχουμε και τι γονεις ειμαστε? Η ανωμαλία του συνήθως είναι επιλογή.

Αλήθεια δεν θέλω να βλέπω τα ονειρα του μωρού μου να σβήνουν. Χορεύτρια η δασκάλα, πριγκίπισσα η γοργόνα αυτο που είναι να γίνει ας γινει, φτάνει να μην παψει να ονειρεύεται. Γιατί το κυνήγι των ονείρων ειναι το μελουδι της ζωής.

Γύρω στις δέκα πήγα να πάρω την Αμελια για ύπνο. Έπαιζε μόνη, γύρισε και με είδε. Μου έδειξε το παρατεταμένο της δάχτυλο και μου είπε "είδες την κουκουβάγια μου" απόρησα προς στιγμή. Η νέα της φίλη καθόταν στο δάχτυλo της απλά τα μάτια μου δεν την έβλεπαν. "Ειναι ορφανή και θα κοιμηθεί στο δωμάτιο μου ποψε". Την πήρα αγκαλιά την φίλησα και την έβαλα για ύπνο.

Πηγε δωδεκσμιση και ξαπλώνω περιμένοντας στο σκοτάδι την δικιά μου κουκουβάγια αλλα δεν έρχεται. Ξαναπάω να δω την Αμελια.

Ευτυχώς η δική της κουκουβαγια είναι ακόμη εκεί.