Περί Πίστεως, μπαλκόνι
Ωραίο πράγμα ο χρόνος… όταν τον έχεις περισσό εννοώ. Είναι απ’ τα καλά τούτης της τρέλας που ζούμε. Εμένα μου αρέσει κάνω πράγματα με τα χεριά. Να κλαδεύω, να μπογιατίζω και γενικά να σκαρφίζομαι πράγματα που πρέπει να γίνουν στον σπίτι και στην πόλη και στο χωριό.
Σήμερα είχαν σειρά τα κάγκελα στην οροφή που είναι το γραφείο. Περνάω ώρα τελευταίος στον τρίτο. Απέναντι είναι μια πολυκατοικία και χωρίς να το θέλεις ακούς και βλέπεις τις ζωές των ανθρώπων απέναντι σου. Κάθε μπαλκόνι και μια ιστορία. Στον τρίτο μια οικογένεια, τρεις γενιές να κάθονται στο μπαλκόνι για τον κυριακάτικο καφέ. Πάππους γιαγιά εγγόνια, γονείς. Γέλια, φωνές. Κάποιοι παίζουν uno. Λιγότερα από δέκα άτομα να χαίρονται μικρές ανθρώπινες στιγμές. Ακριβός από κάτω οι τρεις χάριτες. Τρεις κυρίες άνω των 60 που μένουν στην πολυκατοικία. Αχώριστες, στον περίπατο, στον καφέ, στον κοινωνικό σχολιασμό. Άκουγαν σήμερα στο ράδιο σκετσάκι και γελούσαν
υπό σχολιασμό. Δεν ήξερα πως το θεατρικό ράδιο ζούσε ακόμα.
Χωρίς πολλή προσπάθεια και με το φρουτσί στο χέρι θυμήθηκα τα παιδικά μου χρονιά. Ήμουν και εγώ διπλά από ένα ραδιόφωνο και άκουγα τα σατιρικά της Κυριακής. Κάποιες άλλες εποχές που ζουν ακόμα αναμεσά μας. Σε μπαλκονάκια, χαραμάδες σε έναν άλλο χωρόχρονό.
Αναμεσά στις ομιλίες ακούγετε ένα τηλέφωνο. Απ το μπαλκόνι των χάριτων… Πρέπει να ήταν μια τέταρτη φιλενάδα και απ ότι κατάλαβα έψαχνε ενημέρωση για την λειτουργία της Κυριακής. Έγινε, δεν έγινε? Πόσοι πήγαν που στέκονταν? κοινωνήσαν? Η πρεσβύτερη τα είπε όλα χαρτί και καλαμάρι. 55 άτομα χωράνε στην εκκλησιά και υπήρχαν 55 μαγικά χαρτάκια. Οι άλλοι στην αυλή ,με μάσκα και απόσταση αλλά και εκεί μια χαρά ήταν απ’ ότι άκουσα. Ωραία μέρα ηλιόλουστη, μεγάφωνα και λουκουμάδες από ένα πλανόδιο. Ήρθε και η αστυνομία την βόλτα της.
Δεν μιλώ για θρησκεία συνηθώς. Είναι θέμα βαθιά προσωπικό. Είναι η κρυφή κουβέντα που κάνει ο καθένας μας με το Θείο, την συνείδηση και τους φόβους του. Η εκκλησιά και ο θεός, για πολλούς και κυρίως αυτούς που μεγάλωσαν σε άλλες εποχές είναι κομμάτι της ζωής, είναι μέρος της οικογενείας. Δεν μπορείς να τους το στερήσεις ότι και να κάνεις. Πολλοί δεν το καταλάβουν αλλά είναι τόσο απλό. Είναι λες και κάποιος σου λέει να μην δεις τον γονιό σου ή μην δεις το παιδί σου. Δεν γίνεται και μην κρίνεται με λοιδορία αυτά που δεν καταλάβετε. Είναι ωσάν να σας κρίνει κάποιος γιατί πήγατε υπεραγορά η Jumbo.
Οι κοινωνίες για να δουλέψουν θέλουν αρχές και ιδανικά. Ο άνθρωπος για να υπάρχει χρειάζεται μια βάση σταθερή, μια ελπίδα ένα όραμα, μια πιστή και ένα αποκούμπι. Όλα αυτά για χρονιά αντηχούσαν μέσα στην εκκλησιά και στους μπαλκονατους λογούς των αρχόντων του τόπου. Στα δύσκολα υπήρχε πάντα ο θεός και ο ηγέτες. Έτσι τα κατάφερναν οι λαοί στα δύσκολα.
Σήμερα..σήμερα τι έχουμε. Δείξετε μου έναν ηγέτη πιστευτό. Πέστε μου έναν σε τούτο τον τόπο…η έστω στον πλανήτη όλο. Δεν έχει και είναι λογικό πολύς κόσμος να στρέφετε στο μόνο αποκούμπι που έμεινε όρθιο. Και αυτό με δυσκολία φυσικά..τα βάρη απ τον χρυσό και οι μπίζνες είναι πολλά.
Μην κρίνεται και μη χλευάζετε την πιστή του καθενός. Στο κάτω κάτω αγάπη και συγχώρεση διδάσκει. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο. Και μια ελπίδα για τους δυστυχείς πως υπάρχει κάτι καλύτερο που το μάταιο τούτο που ζούμε γιατί τους δυστυχείς δεν τους βλέπει κανένας άλλος. Αστέ ήσυχη την πιστή του καθενός όπως αφήσατε το Jumbo και το Αλφαμεγα.
Πριν λίγες μέρες επιστρέφοντας σπίτι το μεσημέρι άκουσα φωνές στον δρόμο. Έτρεξα να δω τι έγινε. Ένα αυτοκίνητο σταματημένο στην μέση του δρόμου, μια κοπέλα να ουρλιάζει «το μωρο το μωρο!» και ένα παιδάκι στην άσφαλτο ματωμένο και σε σοκ. Ευτυχώς δεν ήταν μοιραίο. Κάλεσα ασθενοφόρο, ήρθαν και πήραν το παιδάκι. Έμαθα μετα πως έσπασε το ποδαράκι του το εξάχρονο. Οι μελανιές θα φύγουν. Ήταν όμως η πρώτη φορά που είδα και μίλησα με πολλούς γείτονες μου. Ήταν η πρώτη φορά που μίλησα και με τις χάριτες.
Χρειάζεται μια κρίση, χρειάζονται οι δύσκολοι καιροί για να έρθουμε κοντά. Είμαστε άνθρωποι και από μόνοι μας δεν είμαστε τίποτε. Αν μην τι άλλο αυτές τις μέρες που ζούμε, τις δύσκολες, τις παράξενες ας γίνουμε περισσότερο άνθρωποι και λιγότερο απομονωμένες κατινες.
Να κρίνεις όσο θέλεις θεσμούς, δημόσια πρόσωπα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Σεβαστου όμως τον συνάνθρωπο σου που έχει διαφορετική άποψη. Η αλήθεια του καθενός είναι βίωμα πολύ προσωπικό. Δικαίωμα του καθενός να πιστεύει στο Jumbo η στον Θεό. Σεβαστου το. Άνθρωποι χωρίς αξίες, ιδανικά, παραδόσεις και ηγέτες ικανούς είναι ακέφαλα ζώα που τρέχουν τυφλά απ’ εδώ και απ’ εκεί χτυπώντας ο ένας στον άλλο (πες το και facebook).
Έκλεισε το τηλέφωνο η πρεσβύτερη και ακούω την κόρη μου να μου φωνάζει. Ήταν η καθιερωμένη ώρα για να πάμε στους δικούς μου για το τραπέζι της Κυριακής. Δεν θα ήταν η οικογένεια του αδελφού μου, είναι και αυτό το όριο των 10 ανά σπίτι. Και τα τρία τέταρτα της οικογενείας είναι οικογένεια. Και στα δύσκολα υπάρχουν λύσεις, κουτσουρεμένες αλλά πάντα πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να κρατάμε τις παραδόσεις και τις αξίες μας ζωντανές.
Οι χαραμάδες ελπίδας υπάρχουν. Βρες τες. Βρες την ουσία και θα βρεις και τον Θεό σου και τον ηγέτη σου.
