Λεμεσός μου, άσκοπα σε στόλισαν
Το απόγευμα πήγα με την 11 χρονη μου κόρη να πάρουμε φόρεμα. Είναι η καθιερωμένη σχολική φωτογράφιση και ήθελε όπως κάθε χρόνο κάτι special. Είναι λίγο λούσου αλλά τις το επιτρέπω. Έφηβη πλέον δεν μπορείς να φέρνεις και πολλές αντιστάσεις. Η επικοινωνία δυσκολεύει με τα χρονιά και εάν αυτή προϋποθέτει να πάμε μαζί shopping θα το κάνω για να κλέψω δυο κουβέντες παραπάνω.
Φυσικά, νόμιζα πως θα ήταν κουβέντα 20 λεπτών… 2 ώρες μετα και αφού μπήκαμε σε 8 καταστήματα κατάλαβα πως δεν είναι και τόσο εύκολη διαδικασία. Γυρίσαμε όλη την πόλη… Ανεξαρτησίας, Μακαρίου και τους λοιπούς παράδρομους.
Ξεκινήσαμε από Ζάρα. Στην είσοδο μια κοπέλα με αντισηπτικό και θερμόμετρο… κοίταξε μια κολλά και μας είπε πως μόνο ένας μπορεί να μπει… Υπάρχει quota στα άτομα ανά τετραγωνικά. Θα περιμένουμε, της λέω, γιατί πρέπει να μπούμε μαζί. Περιμένοντας γυρίσαμε και οι δυο προς το διοικητήριο και είδαμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Θυμάμαι από τότε που ήταν βρέφος την φέραμε στη φωταγώγηση… Είμαι σίγουρους πως στο μυαλουδακι της υπάρχουν οι αναμνήσεις… έλειπε φέτος η μυρωδιά του ψημένου κάστανου και ήταν πιο δύσκολο. Πολλές αναμνήσεις είναι συνδεδεμένες με την οσμή και όταν λείπει οι αναμνήσεις δεν ξαναζωντανεύουν στο 100%.
- Γιατί το στόλισαν παπά?
- Τι εννοείς αγάπη μου? Είναι Χριστούγεννα, απάντησα ξαφνιασμένος
- Μα αφού έχει κορωνοϊό …
Μας έγνεψε η κοπέλα του Ζάρα να μπούμε και κόπηκε η κουβέντα. Μπαίνοντας είδα τον πάνω όροφο κλειστό και στο ισόγειο δειγματοληπτικά ράφια γιατί δεν χωράνε όλα στο μέρος του καταστήματος που μπορεί να παραμείνει ανοικτό… υπάρχει quota στο μέγεθος των καταστημάτων. Τα μεγάλα καταστήματα πρέπει να γίνουν μικρά.
Έτσι πήγε όλο το απόγευμα, αντισηπτικό, μάσκα, θερμόμετρο και μεγάλα καταστήματα που γίνανε μικρά. Μιλούσαμε στο ενδιάμεσο αλλά η αλήθεια είναι πως το μυαλό μου δεν ήταν εκεί. Η όλη περιδιάβαση έμοιαζε σαν μια οπτική απεικόνιση σκορπισμένων βιολιών του Samuel Barber να παίζουν το Adagio for Strings.
Μασκοφορεμένοι χαμένοι πολίτες να τρέχουν βιάστηκα να προλάβουν το κερφιου στις 8. Τα ματιά σκυμμένα, γοργά βήματα. Δεν βλέπεις χαμογελά, δεν ακούς φωνές. Ένα βήμα πριν τον τάφο όλα. Τα καφέ, τα εστιατόρια, μπαράκια βουβά και σκοτεινά. Μερικά με ταμπέλες απ’ έξω να γράφουν ένα τηλέφωνο και τις λέξεις «open for delivery» και λίγο φως να βγαίνει απ’ την κουζίνα.
Δεν έχει απ’ ότι φαίνεται απλούς ανθρώπους μέσα στην επιστημονική ομάδα, ουτε στο υπουργικό συμβούλιο. Αν είχε, κάποιος θα σκέφτοταν τους ανθρώπους που χάσανε την ζήση τους. Τους ανθρώπους τούτους που δεν θα κάνουνε Χριστούγεννα φέτος. Δεν έχει μέσα ψυχολόγους να μιλήσουν για την ζημιά που έκαναν στις ψυχές των παιδιών μας, στην περηφάνια των ανθρώπων μας, την ζημιά που κάνανε στην Ζωή. Μια παράπλευρη αμελητέα απώλεια τα χίλια 2 κακά που έκαναν.
Δεν θα με πείσει ποτέ κάνεις πως τούτη η ιστορία είναι για το καλό του κόσμου. Τα κακά που φέρανε είναι πολλά παραπάνω που τα καλά.
Για κάποιους ίσως είναι τα τελευταία Χριστούγεννα και θα τα ζήσουν έτσι. Γιατί…γιατί τόσος παραλογισμός γαμωτο.
Ένα στολισμένο δέντρο στην πλατεία διοικητηρίου να μοιάζει μια παραφωνία στον παραλογισμό που ζούμε. Δεν είναι η χαρά λάμπες να τις ανοιγοκλείνουμε κατά το δοκούν. Η χαρά είναι ανθρώπινα χαμογελά, επαφή και η συντροφιά αυτών που αγαπάμε. Η πόλη μας, το είναι μας, η Λεμεσός μας και αν δεν είσαι απ’ εδώ ποτέ δεν θα το καταλάβεις.
Βρήκαμε το τέλειο φόρεμα, πήγαμε σπίτι χωρίς πολλές κουβέντες για αυτά που ζούμε. Μας περίμενε η μαμά, η αδελφούλα και ο μικρός QB. Το ενός μηνου σκυλάκι που φέραμε απ’ την Ευρυχου μια μέρα πριν τον «αποκλεισμό». Να ναι καλά ο μικρός, μας έφερε λίγή χαρά παραπάνω να περάσουν οι περίεργες τούτες μέρες που ζούμε. Με ένα τραύμα λιγότερο και μια πόλη που σιγοκαίει περιμένοντας τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν. Γιατί θα έρθουν ότι και να μας κάνουν.