Άνθρωποι μονάχοι
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα άνθρωποι μονάχοι
Δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό του ο Γιάννης Καλαμίτσης το 1977 όταν έγραφε το «Άνθρωποι μονάχοι», ουτε ποια μούσα κάθισε στο πλάι του Γιάννη Σπανού καθώς μελοποιούσε τούτη την μελαγχολική αποτύπωση. Να ΄ναι παντός καλά ο άνθρωπος που έδωσε τούτη την δημιουργία στην Βίκυ Μοσχολιού.
Πόσο ταιριαστό στις μέρες μας…πόσο ταιριαστό αλήθεια είναι.
Το θυμήθηκα σήμερα το απόγευμα. Είπα μετα από μέρες να ξεμακρύνω πέραν των πεντακοσίων μέτρων απ’ το σπίτι μου με τον μικρό QB. Κατέβηκα απ΄ την Ρήγα Φεραίου, πέρασα τον κυκλικό κόμβο της Μακάριου και κατηφόρισα προς την Λόρδου Βύρωνα που καταλήγει στην παραλιακή. Εκεί με περίμενε ένας φίλος με μια μπύρα και δυο πλαστικά ποτήρια.
Έχει καιρό να βρεθούμε διά ζώσης και έτσι αυθόρμητα όπως ξέχασα να πάρω μάσκα, με τον ίδιο τρόπο «ξέχασα» και έδωσα το χέρι αυθόρμητα για μια χειραψία.
Θυμάστε? Έτσι όπως κάναμε παλιά.
Περπατήσαμε περίπου δυο χιλιόμετρα προς στο παλιό λιμάνι και πίσω. Κάναμε μια κουβέντα ωραία και ανθρώπινη. Μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων λες και δεν συνέβαινε τίποτε.
Θυμάστε? Έτσι όπως κάναμε παλιά.
Προς το τέλος της διαδρομής έπεσε η βομβά.
«Ρε φιλέ, δεν ξέρω τι να κάνω και αν αξίζει πια. Είναι ίσως καιρός να σκεφτώ τον εαυτό μου μόνο»
Μιλούσε για τα παράλογα που συμβαίνουν γύρω μας. Την πανδημία, την διαφθορά, τον κρατικό ερασιτεχνισμό. Ακτιβιστικο μυαλό και επαναστάτης μια ζωή, σκέφτοταν να ρίξει λευκή πετσέτα.
«Είναι η μοναξιά που σε έριξε, απάντησα μετα που μια μικρή παύση. Τούτα ουλλα που ζούμε μας έχουν αποξενώσει απ’ αυτό που πραγματικά είμαστε. Νιώθεις μονός, γιατί δεν επικοινωνείς όπως έκανες παλιά»
Και είναι αλήθεια όταν νιώθεις μονός, νιώθεις ανίσχυρος. Όταν οι σκέψεις σου πάνε κόντρα στο «ρέμα», νιώθεις πως είσαι μονός και θα σε παρασύρει.
Έφτασα σπίτι και μετα από μια περίπου ώρα έπιασα ένα μήνυμα απ’ τον φίλο (copy paste).
«Φιλέ σήμερα είπες μια μεγάλη κουβέντα. Είπα την παρακάτω σε 3 άτομα σε μια ώρα και όλοι νιώθουν το ίδιο. Κάμνουν μας νομίζουμε ότι είμαστε μονοί μας - ενώ δεν είναι αλήθεια»
Δεν είναι αλήθεια φιλέ, δεν είναι.
Οι προβληματισμοί και οι ανησυχίες του κόσμου είναι κοινές. Τα βλέπουμε όλοι, τα ζούμε καθημερινά αλλά νιώθουμε μονοί και ανίσχυροι και ρίχνουμε λευκή πετσέτα αμάχητοί.
Τι να κάνω κλεισμένος σπίτι πίσω που μια μάσκα άλλωστε? Να τα βαλω με τα media? Με τα κόμματα? Με το σαθρό κατεστημένο?
Προβληματίζομαι τελευταίος για το ποια είναι η απάντηση σε τούτη την άσκηση απανθωπισμου που ζούμε και νομίζω υπάρχουν τρεις επιλογές.
1. Τα δεχόμαστε όλα και πάμε παρακάτω,
2. Επαναστατούμε για να ρίξουμε το σύστημα,
3. Μπαίνουμε στο σύστημα και προσπαθούμε να το αλλάξουμε από μέσα.
Αλήθεια δεν ξέρω ποιο απ’ τα τρία να διαλέξω. Η καθημερινότητα μου λέει το 1. Η ψυχή μου το 2 και η λογική μου λέει 3.
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι όπως του πελάγου οι βράχοι ο κόσμος θάλασσα που απλώνει κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι ανεμοδαρμένοι βράχοι άνθρωποι μονάχοι
Δεν είμαστε άνθρωποι μονάχοι, μας θέλουν μονούς και αδυνάμους και αυτό δεν θα το δεχτώ. Μας αξίζει κάτι παραπάνω.
Δεν νομίζεις?